Salamanca

Lieve, beste, vrienden en familie

Allereerst wens ik ieder een zalig Pasen en allen bedankt voor de wensen die ik mocht ontvangen.

Gisteravond heerlijk gegeten in hostal/bar/restaurant Centre de Turismo Rural van Mari Carmen in San Pedro de Rozados, ook bekand staand als El Marino. Deze eet en slaap gelegenheid hoort bij onze toppers. Met name de sperciebonen (voorgerecht) en de visjes waren meer dan goed. Er werden gewoon schalen met eten op tafel gezet. Niks afgepast. Onze Australier Robert kan werkelijk bergen versjouwen. Zo makkelijk als hij een berg oploopt zo makkelijk werkt hij ook met het grootste gemak nog wat weg. Als iemand wat over heeft dan kun je bij hem terecht. Henriette heeft hem tot ons vuilnisvat omgedoopt. Ik noem hem de Grizleybeer. Eten kun je bij Mari Carmen voor een tientje. Slapen + ontbijt erbij maakt 30 euro. Dat is de bovengrens van wat wij vinden dat kan, maar hier krijg je ook werkelijk waar voor je geld. Wat een vrouw!

Na het eten en dus de wijn ben ik mijn schoenen gaan invetten. Dat leek heel hard nodig. Na deze reis kunnen mijn schoenen waarschijnlijk naar het museum.

´s Nachts goed geslapen en om 7 uur 30 met zijn vieren aan het ontbijt. Net over achten gingen de heren weer op pad. Zonder Henriette die te veel last van haar voeten heeft. Een tocht van ongeveer 25 kilometer, winderig maar droog weer en zelfs een beetje koud. Het landschap was fraai maar de laatste kilometers Salamanca in waren veel minder mooi. De Pellegrino´s vinden dat ze een mooiere entree de stad in verdienen.

Om net over enen stonden we in het centrum onder de kathedraal. Daarmee had ik een pilsje verdiend immers Brian had onze aankomst een uur later ingeschat. Hij verloor onze weddenschap. 25 km in 5 uur inclusief rust. Dat is niet verkeerd in een glooiend landschap.

Henriette stond ons in het straatje van de hostal al op te wachten. Even droge kleren aan en hup naar het bier en de bocadilla tortilla francaises. (broodje omelette).

Daarna hebben we de kathedraal bekeken. Heel mooi maar wat een uitbundigheid in de versiering. Ietsjes minder had ook gekund. Ik heb maar weer eens een paarsjes aangestoken, maar nu wel echte. De binnenstad van Salamanca ziet er fraai uit. Onze hostal staat er midden in.

Vervolgens zijn we gaan douchen. Ondertussen zijn we over de helft van Sevilla - Santiago. Dat was natuurliojk een felicitatie naar elkaar waard. We, dat weten jullie, zijn nu Brian de Engelsman, Robert de Australier, Henriette de Hollandse vrouw uit Bussum en ik. Brian is 60 jaar oud, werkt al een jaar of 5 niet meer en is sinds 4 jaar weduwnaar. Hij woont in Nottingham en heeft 4 zoons. Hij heeft Robert op een vorige Camino ontmoet en ze hebben samen al meer gelopen. Robert is 50 en woont in Port Hedland en werkt als constructeur voor de haven. Dezelfde haven waar ik als Ballast Nedam medewerker jaren geleden ook werkzaam ben geweest. Robert heeft geen gezin maar reist heel erg veel. Hij heeft al gelopen in Nepal, Verenigde Staten, Frankrijk etc. etc. Henriette is 67, weduwe sinds meer dan 35 jaar, moeder van een zoon en een dochter en nu al meer dan 20 jaar samen wonend met Cor.

Dit was het wel weer even

xxxxrob